Διαμαντῆς Κούτουλας

Θὰ προκαλοῦσε ἐνδιαφέρον ἕνα ταξίδι στὸ παρελθόν, στὴν ἀρχαία ἐποχή, μέσα ἀπὸ μιὰ μηχανὴ τοῦ χρόνου,γιὰ νὰ δοῦμε ἄν οἱ εἰκόνες πού ἔχουμε πλάσει στὸ μυαλό μας ἀποδιδουν τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα τοῦ παρελθόντος ἢ ἀποτελοῦν ΦΑΝΤΑΣΙΟΚΟΠΗΜΑΤΑ.  Ἰδιαἰτερως γιὰ τὸν Ἰησοῦ ἀποτελεῖ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ὅτι δέν ἔχουμε καμμία ἀπεικόνιση τῆς φυσιογνωμίας Του (ὅπως πχ. ἔχουμε  προτομὲς τοῦ ΣΩΚΡΑΤΗ ἢ τοῦ ΜΕΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ) καθότι οἱ ρωμαϊκὲς καὶ πρωτοβυζαντινὲςεἰκόνες  τοῦ Χριστοῦ πού διαθέτουμε  εἴτε ἀναπαριστοῦν τὸν Ἰησοῦ  ὡς  ἀγένειο Ἀλἐξανδρο  (πχ. κατακόμβες) εἴτε ὡς   γενειοφόρο Δία (βλ. Παντοκρἀτορα Μονῆς Δαφνίου).  Ἂς σκεφτοῦμε πχ. γιὰ λίγο τὸ φανταστικὸ ἔρώτημα,   ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ....ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΤΕΓΡΑΦΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ; Προφανῶς ΤΙΠΟΤΑ τὸ περίεργο· ἀρχικὰ  τὸ ἐνταφιασθὲν σῶμα τοῦ Ἰησοῦ  καὶ ἀργότερα  ΞΑΦΝΙΚΑ τὸν Κενὸ Τάφο. Καὶ τοῦτο διότι  ἡ Ἀνάσταση, ἐνῶ συμβαίνει ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ἐξ οὗ καὶ τὸ κενὸ μνῆμα) ταυτοχρὀνως ὡς ὑπερβατικὸ γεγονὸς  ΥΠΈΡΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ .   Ἔτσι  ΚΑ

Φέτος εἰδαμε τὴν κραυγαλέα ἡμερολογιακὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν ἑορτῶν τοῦ Δυτικοῦ καὶ Ἀνατολικοῦ Πάσχα, τοῦ πρώτου ὁριζομένου μὲ βάση τὸ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ (νέο) ἡμερολόγιο καὶ τοῦ δευτέρου ὁριζομένου μὲ τό (παλαιό) ΙΟΥΛΙΑΝΟ. Δέν θὰ ὑπεισέλθω στὰ λάθη τῶν ὑπολογισμῶν, στοὺς κύκλους τοῦ Μέτωνος κλπ κλπ. τοῦ Ἀνατολικοῦ Πάσχα, διότι εἶναι προφανὲς ὃτι δὲν μπορεῖ τὸ Πάσχα νὰ ἑορτάζεται ΜΑΪΟ, καθότι ἡ  Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΤΟ 325μΧ ΟΡΙΣΕ  ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΠΟΥ ΕΠΕΤΑΙ  ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ (20‒21 Μαρτίου). Συνεπῶς, Πάσχα κατὰ μῆνα Μάιο— ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ δηλ. μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία { 21 Μαρτίου} !!! —ἀποκαλύπτει ἕνα ΚΑΤΑΦΑΝΕΣ ἀστρονομικὸ ΛΑΘΟΣ πού βλἐπουν ἀκόμα καὶ οἱ τυφλοί... _____ ΥΓ. ἡ Α' Οἰκουμενικὴ ἔλαβε αύτὴν τὴν ἀπόφαση  ΑΚΡΙΒΩΣ  ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ διότι πολλοὶ μικρασιᾶτες χριστιανοὶ ἑόρταζαν τὸ Πάσχα ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ , κατὰ τὴν Πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας, τὴν 14η Nisan— ἐξ οὗ

Διαβάζοντας κάποιος τὶς ΠΑΥΛΕΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ μπορεῖ νὰ διακρίνει δύο, τρόπον τινα, ἐκκλησιολογίες, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη ἐπηρέασε τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ δεύτερη τὸν Δυτικὸ Καθολικισμό.  Καταρχὰς νὰ σημειώσω ὅτι ὁ Παῦλος υἱοθετεῖ τὴν ἀντίληψη τῶν ΣΤΩΙΚΩΝ κατὰ τὴν ὁποία ἡ ὅλη Ἀνθρωπὀτητα θεωρεῖται ὡς ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὸ Ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ ὅπου ὁ ἐμφανισθεὶς Ἰησοῦς δέν ρώτησε τὸν Παῦλο γιατί διώκει τοὺς χριστιανοὺς ἀλλὰ γιατὶ διὠκει Αὐτόν τὸν ΙΔΙΟ < Σαούλ, Σαούλ, τί ΜΕ διὠκεις ;> λέγοντας του < Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις > {ΠΡΑΞ.9, 4 κ.ἑξ.} Τέλος πάντων ἡ 1η Ἐκκλησιολογἰα τοῦ Παύλου παρουσιάζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ καὶ ἐμφανίζεται στὶς Ἐπιστολὲς ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' καὶ Β', ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ , ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ. Μάλιστα ἐκεῖ τὸ ΣΩΜΑ δέν νοεῖται δυαλιστικά, δηλ.ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ, ὠς διάφορο τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ΒΙΒΛΙΚΑ, ὡς τὸ ΟΛΟΝ τοῦ ἀνθρώπου (ἑβρ.nephesh).  Στὴν 1η αύτὴ Ἐκκλησιολογία ὁ ΑΝΑΣΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ.  Ἡ κεφαλὴ θεωρε